woensdag 20 november 2013

Zevenheuvelen: op en neer in de lichte nacht

Voor de vierde keer ondernam ik de reis naar Nijmegen. Een van de populairste lopen van Nederland wordt al 30 jaar gehouden aan de boorden van de Waal: De Zevenheuvelenloop.

Veel mensen denken dat de loop zijn naam ontleent aan 7 heuvels die in het parcours zijn opgenomen. Anderen zeggen dat er maar 3 of 4 echte verhogingen zijn. De naam "zeven"is echter afkomstig van het Nijmeegse "sevenen", wat zoiets als sijpelen (uitslijpen) van ondergronds water tussen de heuvels en dalen betekend. Het aparte landschap is hier in het pleistoceen dermate gevormd dat de lopers er nu plezier (of ongemak) van hebben. Nu denk je misschien wat loopt die gozert nou uit zijn duim te zuigen of welke wetenschapper heeft dit nou weer bij elkaar verzonnen? nou vooruit, Jan Piket heet deze professor doctor in de bodem-loogie

In ieder geval zal ik zeker geen 7 heuvels tegen komen, want ik had mij in deze jubileumeditie aangemeld voor de 10 km avond editie, die de (zater)dag er voor gehouden zou worden.
Totaal 30.00 meer en minder fanatieke lopers doen mee aan de verschillende afstanden uitgespreid over het weekend.

Om 17.00 strijk ik in een nog rustig Nijmegen neer. De voorbereiding is meer van een toerist dan van een fanatieke atleet. Met mijn vriendin zit ik in een Belgisch cafe ("Allerlei") aan de parelhoen met Vlaamse frieten en mayo. Ook drink ik er een roseetje bij. Zelfs een likeurtje met koffie gaat er nog in. Zo;n opwarmertje is niet verkeerd, want het is waterkoud .
Mijn sportkleding heb ik al onder mijn gewone kleding aan. We lopen rustig naar het Keizer Karelplein. waar ik mijn jubileumshirt op haal en mijn kleding plus tas inlever. Daarna is het zoeken naar de Groesbeekseweg en het juiste startvak.

Terwijl ik mijn warming-up afrond op het plein met de diverse startvakken begint het steeds gezelliger te worden. Ik sta naast een swingend bandje terwijl de vijf kilometer lopers worden weggeschoten. Nabij is de helblauw verlichte finishboog te zien alsmede een groot scherm met de lopers die alweer snel de finish naderen.
Als gekooide roofdieren zie ik de hekken met daarachter de lopers. Ik hoor van een official dat ik eigenlijk helemaal moet omlopen om achteraan het drukst bezette vak plaats te nemen. Ik doe alsof ik gek ben (moet lukken) en spring over een hekje aan de zijkant. De hand van de official komt net niet meer bij mijn schouder.

Haile Gebreselassie 
De andere vakken zijn voor
A) lopers onder de 45 minuten (daar mag ik dus volgend jaar in).
B) medewerkers van Fortis Bank (bestaan die nog?)
C) onbekend (ABN/Amro,Vips, donateurs?)
Een vrouw voor me in het startvak (nummers met roze stip_ komt niet meer bij als we het bizarre interview van de speaker met Haile Gebreselassie door de geluidsinstallatie horen. De lachspieren worden behoorlijk aangesproken. Beiden moeten elkaar goed kunnen verstaan: Ze spreken namelijk dezelfde taal: zeer gebrekkig Engels. "Good afternoon" begint de spreekstalmeester om half acht s'avonds. "I run very fast" , antwoord Haile,. Het is het enige wat de man met microfoon - enigszins overbodig - kan vertalen. Gebreselassie vertelt er meteen achter aan dat hij morgen niet gaat lopen, vanwege een blessure. Zo'n bekende dure supporter zal ik dus nooit meer krijgen. Hij moet natuurlijk nog wel werken voor zijn geld door de prijzen na afloop uit te reiken.
Podium 5 km met Haile
De Nijmeegse flessehals start is een fijne. Het is even dringen door zandloper, maar na het uitwaaieren over het plein, gaat pas na 100 meter de netto tijd lopen. Ik raak toch  enigszins opgesloten aan de langzame rechterkant door een gezellig keuvelend groepje. (niet dat je aan de"snellere linkerkant er langs kon) .

Voor mij zie ik een man met fel geel shirt en een soort IPhone op zijn achterhoofd gebonden. Het enige verschil is een rood lichtje vanachter: een camera zo lijkt me. Het is een ideale gangmaker. Iedere keer als ik naast hem wil lopen versnelt hij. Met zijn camera wil hi niemand vlak voor zich hebben en blijft daarom ook links lopen om een mooi shot te krijgen. Hopelijk krijg ik de site waar hij het filmpje gaat uploaden te pakken denk ik. Zo kan ik mijn race weer herbeleven. We hebben er goed de gang in en worden maar 1 maal gepasseerd. links van het duurzame "groene" parcours staan wielrenners in groepjes van twee op een hometrainer. Zij schijnen met aangetrapte energie licht in de duisternis;
Podium 10 km met Felix Limo
Op sommige plaatsen op het parcours blijft het echter gevaarlijk donker. het had geregend dus je moet niet bang zijn om uit te glijden. Vlak voor de vijf kilometer probeer ik voor de vijfde keer naast mijn camera-haas te lopen.Zijn tempo stokt. Is hij het zat of kan hij niet meer. Ik verdwijn snel uit zijn beeld. Bij kilometer 6 krijgen we een pitte heuvel al is het niet de beruchte heuvel aan de Postweg. We lopen er om heen. Ook de pittige Zevenheuvelenweg zit niet in het 10 km parcours.
Inmiddels heb ik gezelschap gekregen van een soepel lopend meisje van begin 20 jaar. ("Je bent de 6e dame wordt er van de kant geroepen"). Na de drankpost gaat ze me voorbij en pakt 30 meter. Bij kilometer 7 ga ik haar hard voorbij. Het is dan alleen nog maar naar beneden. Het lijkt wel of we sprinten en ik denk dat ik dit tempo niet 3 kilometer kan volhouden. Toch is het lekker om even jezelf even een Spartaanse prikkel te geven om niet te vervallen in een standaard comfortabel tempo. Met nog twee kilometer te gaan dendert zij weer langs me ("waarom dragen die meiden altijd een roze shirt" denk ik op dat moment wat hulpeloos). Ik kan niet aanpikken, maar hoop op nieuwe krachten in de laatste kilometer. Ik loop naar een groepje lange mannen toe, die ongeveer mijn tempo lopen. De voorste helft van de groep zet aan voor de laatste kilometer en geeft zich niet zo maar gewonnen. Ik ben benieuwd wie in deze verlengde sprint (ik schat 15 km/u) als eerste moet afhaken.

Eindsprint (geel shirt)
Ik zie dat het "roze meisje" niet echt meer uitloopt, maar ook zij versnelt met nog 1 kilometer voor de boeg. De zestig meter verschil lijkt nog steeds moeilijk te overbruggen. Langs het parcours is het publiek  nu talrijker, we gaan nu weer de straten van Nijmegen in. In de verte zie ik de blauwe finishboog gloren. Te snel aangaan is killing. De lopers uit de uiteengeslagen groep hebben moeten lossen. ik focus me op de twee snelste lopers voor me: het soepel lopende roze shirt en een gespierde man in donkerblauw. Ongemerkt heb ik het gat bijna kunnen dichten. Nog 250 te gaan. "Er op en er over" denk ik, "niet wachten tot de laatste 50 meter".
Het wordt een lange sprint, waarbij de "tegenstanders" meteen zijn overrompeld. Dat ik de laatste 50 meter nier meer voluit kan gaan deert niet, een gat van 8 seconden is geslagen: 43.40 is een tijd die sneller is dan mijn doelstelling van 44-45 minuten en mijn derde tijd ooit op deze koningsafstand.
Het voelt na afloop heerlijk als ik na geniet tijden het swingfeest "Dance marathon" waar oude taaie lopers in hardloopoutfit houterig dansen naast wat meer standaard feest publiek. Ik voel me nog fit en jong. Op zich ook logisch, de gemiddelde leeftijd in de zalen van het concertgebouw schat ik op 50 jaar. Maar misschien ogen sommige mensen een paar jaar ouder.
Een dag later: Jesper v.d Wielen beste Nederlander op 15 km
Met een 21e plaats in de categorie 40-45 jaar probeer ik mezelf een goed gevoel aan te praten. Ter relativering, met een zelfde snelheid zou ik bij de 15 km in het totaalklassement maar net onder  plaats 3.0000 finishen. In de Nijmeegse kroegen smaakt het bier goed en blijft de geur van zweterige hardlopers lang hangen.

Klik hier voor alle uitslagen

klik hier voor het bekijken van de filmpjes van mijn finish

zondag 3 november 2013

Laan van Meerdervoort loop 2013: Venijnig slot op stormstrand

De Voorbereiding

In 2012 hoor ik pas voor het eerst van het bestaan van de Laan van Meerdervoort Loop (LVML), die behoort tot de 50 leukste loopjes van Nederland. Helaas kon ik toen niet meedoen. Dit jaar schrijf ik ruim van tevoren in. Hoewel Haag atletiek (mede) de organisatie verzorgt is het een Spartaanse loop, vooral als de wind vrij spel heeft.
Ik heb weinig kunnen trainen na een blessure opgelopen bij en na de Haagse 10 (1 v.d 4 loop). Tijdens de laatste individuele training kom ik tot overmaat van ramp hard ten val in een gladde natte bocht.

Terwijl het zaterdag nog uitstekend loopweer is en ik nog een training verzorg voor de pupillen komen de onheilstijdingen over mega slecht weer mij via de (social) media en kennissen tegemoet.
Depressief guur herfstweer in de vorm van storm, regen, hagel, onweer en windstoten zullen Kijkduin (startlocatie van de LVML) teisteren. Op Twitter en Facebook doen de twijfelaars en afhakers er in de ochtend een schepje boven op.


  1. Kan het erger dan vorig jaar? Ja! Wolkbreuk + windkracht 6 in kijkduin
  2. Twijfel..twijfel..wel of geen voor mij vandaag

Noem me een watje maar we laten de even voor wat het is. Geen zin in een nat pak. Succes voor de bikkels die wel gaan!


Terwijl mijn vriendin hoopt en uitspreekt dat ik thuisblijf zie ik ook wat bliksemschichten voorbij komen. Ik twijfel 2 seconden, maar pak snel mijn spullen in. Als rechtgeaarde Spartaan ga je niet thuis bij de kachel zitten, als er gelopen kan worden op een van je favoriete trainingsplekken.

Helaas heb ik me wat in de tijd vergist en moet ik me weer eens haasten. Het advies om spullen een dag van te voren klaar te leggen heb ik deze keer niet nagevolgd. Ben mijn startnummer ook nog kwijt en twijfel over mijn loopschoenen. Ik neem mijn lichte Saucony natural runningschoenen mee, maar trek mijn Salomon trailschoenen aan.  
Ik knip nog een vuilniszak tot regenjas, pak genoeg warme kleren (waaronder mijn nieuwe PUMA TECH vest) voor na afloop en steek nog wat  eten/drinken bij me. Hopelijk kan ik met mijn invalide parkeervergunning tot op het Deltaplein komen.
Bij Ockenburgh valt er nog een hagelbuitje op mijn voorruit, maar als ik tot 3 meter van de start(!) parkeer, komt het zonnetje door. Ik heb nog tien minuten en doe de kortste warming-up ooit: 3 keer rekken, een versnelling en een huppeltje (don't do this for serious running;-). Ik heb toch al besloten om rustig te starten, te genieten en mijn blessures niet op de proef te stellen.


De Loop

Ik zie trainingsmaat Rob meteen in zijn gele shirt staan en bereiden ons voor op de start. Ook trainer Theo Sijbrandij zie ik staan. Hij staat behoorlijk van voren, al zal deze ultieme en nog steeds snelle veteraan zich niet gaan mengen om de dagzege in deze sterk bezette loop. Op een van de eerste rijen staat de lange (makkelijk te herkennen) Marlon Voorn. Benieuwd of hij zich bij de beste veertig kan mengen. In de eerste kilometer komt een andere Spartaan , Eric voorbij snellen. Ik wens hem succes. Hij weet ook dat het venijn in de staart zit als we het strand op gaan met waarschijnlijk veel tegenwind. Ik besluit Rob maar te laten gaan en niet te snel te beginnen. Hij is als ervaren hardloper een mooi richtpunt, omdat hij constant kan lopen. Vorig haar had hij een tijd van maar liefst 43 minuten gelopen, al is dat misschien in gunstige condities (wind mee op strand) geweest. Op de Laan van Meerdervoort , ter hoogte van Meer en Bos gooi ik mijn oude pet van een bekend bedrijf op een omheining. Een toeschouwster bied aan om deze te bewaren en ik aanvaard dankbaar haar aanbod (alhoewel ik genoeg nog genoeg prullen heb). Ik besluit er in het vervolg niet meer met de pet naar te gooien en ik hou Rob goed in het vizier. Bij het opkomen van de atletiekbaan van Haag kan ik bij hem aansluiten. We lopen een mooi tempo van ruim 13 kilometer per uur (4.30 p/km), maar Rob versnelt weer iets. Op het vijf kilometer punt klokken we 22.45 Een tijd van onder de 45 minuten zit er niet in realiseer ik me, maar dat is ook geen streven. Op de heuvel richting duinen wil ik het rustig aan doen. toch neem ik op het einde van de 300 meter lange klim onbedoeld afstand van Rob. Daarna wordt het weer dalen, slingeren en zetten we koers richting strand.
We hebben 6 kilometer gelopen als ik een bekende stem hoor. Het is Melvin, ook een Spartaan uit de groep van Theo. Hij heeft een soepele tred op het snelle stuk. Ik haak aan en doe wat haas en -kopwerk. Geen overbodig luxe, wanneer we er opeens vol in een storm st terecht komen. Net als ik me wil laten aflossen is er opeens de beschutting. Even later zien we het strand. Nog 3 kilometer te gaan. Ik zet aan om niet meteen stil te vallen.

Oei, dit is zwaar! Het zand is mul en de voetsporen zijn dan ook diep weggezakt. Windkracht 5-6 blaast de lopers bijna terug en een grijsachtige zeeschuim om je oren. Het is nu werken en worstelen. Maar ook slim lopen. 20 meter voor me loopt een groepje van drie. Ik besluit er naar toe te lopen zodat ze mij uit de wind houden. De licht gebouwde Melvin moet afhaken, definitief naar later blijkt.

De meeste lopers lopen 5 tot 10 meter van de zee. Echt harde stukjes zijn er niet, dus ik probeer zoveel mogelijk wagensporen te volgen Ik merk dat een loper het niet fijn vindt dat ik pal schuin achter hem loopt. Hij gaat als een baanwielrenner zigzaggend lopen, maar ik blijf achter zijn lange rug om krachten te sparen. Een goede strategie want terwijl ik in een groepje loop, komt haast niemand weg uit die groep. Ze waaien gewoon weer terug. Het kop over kop waaierlopen is nog niet echt in deze groep ingeburgerd. Onderweg komen we lopers voorbij die compleet stil zijn gevallen of wandelen. Mijn zware trailschoenen zijn minder geschikt voor het zand, want er blijft veel aan vast kleven en ze zijn relatief zwaar. De grip is echter wel goed.


Opeens is daar het Deltaplein met zijn gebouwen in zicht. Een wat jongere loper die al eerder weg wilde lopen versnelt definitief op de laatste 300 meter strand. Ik heb ook nog energie over en ga er achter aan. Bij de steile strandopgang worden we gegeseld door een striemende regen van fijne zandkorreltjes. Het zand zit spoedig tot diep in mijn oorschelp, als we de eindsprint inzetten, terwijl de verzuring vol toeslaat. De finish is in tegenstelling tot de BeachRun niet op het Deltaplein, maar een bocht en straat verder (bij de start). Mijn directe tegenstander rekent zich ook te vroeg rijk en hij geeft het voor de laatste bocht op. Ik pers er nog een laatste sprint uit om onder de bruto tijd van 50 minuten te komen. Dit lukt. Netto is het 49 minuten precies. Al heel snel voel ik me weer helemaal fit en zie Rob (die Melvin op het strand is gepasseerd) binnenkomen. De eerste is echter netto net boven de 50 minuten, Melvin komt er net onder. Veel lopers lopen 6-7 minuten boven hun PR, dus dit is eigenlijk een prima tijd. Marlon eindigt als 61e, 6 plaatsen achter Michel v.d. Luitgaarden. Mattijs van Dulkenraad eindig op plaats 39 (43.38).

Napret/ evaluatie

De speaker struikelt over zijn woorden als hij de winnaar omroept bij de prijsuitreiking. De LVML is dan ook een loop met internationale allure: Winaar wordt de Braziliaan Daniël Chavez da Silva wint. Hij loopt de tien kilometer in een  bizar snelle 33 minuten en 44 seconden.

Jorrit Rosema wordt op behoorlijke afstand tweede (35.12) en is de beste Nederlander. Het brons is voor Hamid el Mouaziz uit Marokko: 35.16. De vrouwenwedstrijd wordt in 40.57 gewonnen door Jamie van Lieshout. Patima Zehra Gardadi en Lesley van Miert volgen op de  tweede en derde plaats. René van der Stap wint de 5000 meter in 19 minuten en 44 seconden.
Bij de kidsrun wint Spartaan Rohan Jankie.
Klik hier voor alle uitslagen

Na afloop praten we nog even na en genieten we van de warme klanken van de muziekfanfare.We zien ook een andere Sparta loopgroep moe maar voldaan uit hijgen. Thuis gekomen klop ik het strandzand uit mijn schoenen en ben blij dat ik heb meegedaan aan deze leuke loop.  De thuisblijvers hebben geen gelijk gekregen!