42e halve van Egmond: op weg naar een persoonlijk record

De halve marathon van Egmond: pieken op een smal strand

Afbeelding januari 12, 2014 Een reactie plaatsen

Voorbereiding

Een paar maanden geleden wilde ik pieken voor Egmond: goed lopen en mijn beste tijd van 1.38 op dit parcours verbeteren was de opdracht. Koolhydraten stapelen, nieuwe (wedstrijd)schoentjes( de Adidas Adizero Adios), goed getraind, 10 dagen geen alcohol, lekker weer, een plek in het wedstrijd startvak en op tijd van huis gegaan. Alle ingrediënten voor een goede halve van Egmond waren aanwezig. Het is een van de roemruchte lopen in Nederland en voor mij alweer de zesde keer dat ik mee deed (waaronder twee kwart marathons, maar dat is toch eigenlijk surrogaat: oploskoffie vergeleken bij een heerlijke Italiaanse verse ristretto). 
U leest het al, deze keer was de voorbereiding behoorlijk serieus, zeker vergeleken met loopje in het verleden, waar ik de dag of ochtend ervoor nog even een voetbal of tennis wedstrijdje afwerkte of nog bijkwam van een stapavond. Over koffie gesproken, ik had me voorgenomen om veel van deze legale doping naar binnen te werken, maar dat kwam er helaas niet van. Cafeïne tabletten inslaan lijkt me een handig alternatief.

Beren op de weg?

Met trainingsmaatje Melvin ging ik richting Egmond, we namen de binnendoor route via Castricum naar Heiloo ‘t Baafje. Daar was de parkeergelegenheid al vol, maar toch kwamen we redelijk op tijd bij de buspendel. Melvin had een startnummer van een collega en zou ruim een half uur later dan mijn starten. Zelf mocht ik deze keer in het wedstrijdvak starten, niet ver van de genodigde internationale toppers. Helaas kon ik ze niet meer zien starten, maar vanuit de bus had ik wel nationale topper en mede Hagenaar Khalid Choukoud herkent. Het enige wat een goede tijd in de weg kon staan was het getij, het weer of een blessure. Alle drie was er een redelijke kans, want een drie kwartier na mijn start zou het water op het hoogste punt zijn: een smal strand en kans op natte voeten en uitwijkende lopers. Tegenwind op het strand zou ook een goede tijd in de weg staan. Eventuele meewind in de duinen zou een beperkt voordeel opleveren omdat je daar beschut loopt. Het derde opstakel was een onwillige hamstring die de afgelopen week opspeelde. Gelukkig voelde ik deze grote werk spier alleen bij het gas geven. Maar dan wel op de terugweg in de auto.
Vanaf het moment dat Melvin mij ophaalde vanuit Den Haag werd ik zenuwachtiger. Dit kan een hoop energie kosten, terwijl je wil starten met een goed gecontroleerde ademhaling. Gelukkig was de start relaxed en werd ik weer blij van alle aanmoedigingen tijdens het lokale rondje door Egmond. Er was traditioneel veel publiek langs de kant. Ook op de balkons van flats  kon je de wave zien en lawaai horen, vooral als deze supporters door mijn armgebaren werden aangemoedigd.  Zo kwam ik gelukkig in een ontspannen ritme.
Tip van de week: Probeer te genieten van je race, ook als je top wilt presteren. Ontspanning levert je meer tijdwinst op dan stress of geforceerd te willen starten.
Mijn Garmin Forerunner was voor de verandering eens helemaal opgeladen en uit de beademing gehaald. Maar weer kon ik mijn statistisch kompas niet gebruiken. Na de derde laptime (kilometerronde) kreeg ik een lange melding: te veel gebruik van het geheugen. Gelukkig kon ik wel terug -en doorrekenen en mijn snelheid in de gaten houden. Die was inmiddels van 14 naar 13 km/u teruggegaan, maar ik liep dan inmiddels op het strand. Het was minder hard en breed dan vorig jaar, maar toch nog steeds goed te doen. Ik probeerde een goed “wiel” te kiezen, maar ging meestal na een halve minuut die persoon voorbij. De haas die goed dienst deed was Bernd (op de foto net achter mij in het geel), maar toen hij voor een golf moest uitwijken was ik hem kwijt. Ondertussen was ik twee Haagse Spartanen gepasseerd. Achteraf bleken er zeker 15 man van AV Sparta te hebben meegedaan.
Even dacht ik al dat ik bij het 10 km punt was. Ik zag een scorebord met 47.00 op een landrover staan. Dit was echter gerekend nadat de vrouwen waren gestart. Zij hadden een voorsprong van ruim 7 minuten op de eerste mannelijke wedstrijdatleten. Dit is het verschil in de parcoursrecords, zodat er ook een wedstrijd in de wedstrijd was: man versus vrouw.
Helaas was ik nog maar 36 minuten onderweg, dus ik moest nog even op en door het zand ploeteren. Zuinig lopen had ik mezelf beloofd, dus het inhalen ging zo veel mogelijk rechts, zonder natte voeten te krijgen.

Links , het mullere zand, betekende meer kracht zetten of versnellen. Vlak voor het 10 km punt haalde ik dan toch een natte voet.Ik zat tussen wat lopers en kon niet meer uitwijken voor een snelle golf.
Gelukkig kwam ik 1 minuut sneller dan gepland door: 46 minuten na10 km en 48.11 halverwege. Dit beloofde een goede tijd, mits ik het tempo op 13 km/u kon houden. Dit was nog niet logisch, want ik had weinig lange duurlopen gedaan. Op het laatste stuk strand was het tempo gezakt tot 12,5 en soms 11,7 km/u.

Kop en staart

Ik besloot de frequentie te handhaven toen ik door het mulle zand moest. De strandopgang was breder gemaakt en het steile duinpaadje veranderd in een begin van brede staalplaten. Dit leverde dus ook tijdwinst op. Ik kon dit lastige deel prima verteren (met dank aan de cross wedstrijden). Daarna kwamen de heuvelige onverharde strandpaden: lekker om weer het tempo op te schroeven, vooral tijdens de afdalingen.
Bij de 13 km (inmiddels verhard) hoorde ik veel applaus en gegil. “Wat een goddelijk lijf!” “Wauw” moet je dat zien, gaat lekker waren kreten die ik te horen kreeg.

Ik wilde mijn duim al opsteken, maar werd op dat moment gepasseerd door een man met breed bovenlijf, een warme Unox muts op en een opvallende boxershort. Hierop afgebeeld: gele badeentjes. Toen ik later beter keek zag ik schuimrubberen tepels op het wannabe lijf. Hij deed even later zijn muts ook af, want de zon kwam lekker door: een kalende zwetende kop kwam te voorschijn. Ik was opeens niet meer jaloers op het applaus: “keeping up appearances” zeggen de Engelsen.
Bij de 15 km ging het tempo iets achteruit, maar nadat er een paar snelle Jelles voorbij waren gezoefd, haakte ik aan bij een man met blonde paardenstaart en een dame met dito staart (Ook de zelfde kleur shirt, het leken net broer en zus). In de verte zag ik nog een man met blonde paardenstaart, hoewel het leken wel drie staarten, zoveel haar als deze grote gast had. Tja niet alle lopers zijn afgetrainde pezige mannetjes van middelbare leeftijd.(maar de meeste tijdens mijn wedstrijden wel). De eerste twee staarten kon ik lossen en de grote krulstaart kwam ook dichter in het vizier.
Bij kilometerpunt 18 ging het tempo wat minder hard . De eerste staartmans had gezelschap gekregen van een clubgenoot en zij haalden mij weer in.  Ik probeerde in te schatten wanneer de beruchte Bloedweg zou komen. Dit is een lange verharde klim over een duintop op minder dan 2 km van de finish. Op souplesse ging ik er over en de winst zat voornamelijk in het stuk erna. Velen moesten een versnellinkje terug schakelen, maar nu kon ik de gashendel open zetten. De brede staart ging er als eerste aan en de laatste kilometer ging in. De twee bochten met klim richting vuurtoren gingen ook goed. De andere staartmans had ik inmiddels ook achterhaald en zijn maat wilde ik in de ultieme eindsprint proberen te pakken. Op 100 meter had ik hem echter al, maar moest voor een Persoonlijk Record moest ik nog flink sprinten. Dacht ik.

Finish, tijden en klasseringen

De finish tijdklok gaf op 95 meter voor de finish 1.36.44 aan, en ik diende 1.37 te halen, wat ook lukte. De klok was natuurlijk niet synchroon (maar bruto) met mijn eigen hardloop horloge. Na de finish (waar ik nu eens overeind bleef staan) keek ik ongelovig naar mijn 1.36.04, wat ook de officiele netto tijd was.
Bij de finish stond Spartaan Mattijs van Dulkenraad al een tijdje op clubgenoten te wachten. Hij liep een mooie snelle 1.24 (plm. op plaats 220) iets wat hij vooraf al in gedachte had.

Blij met mijn PR (in 2008 had ik ooit 1.37.30 gelopen in een vlakke 21,1 km.) liep ik rustig uit richting sporthal. Daar nam ik een heerlijke massage en kleedde me om. Melvin bleek ook prima te hebben gelopen. Met een tijd van onder de 1.45 was hij maar liefst 8 minuten sneller dan zijn PR en toonde aan ook deze afstand onder de knie te hebben.
Een laatste beproeving was het wachten op de bus. Na bijna een uur in de rij staan konden we richten het Baafje. volgend jaar hopelijk weer een betere doorstroming. Of de trein of de pendelbus vanuit Alkmaar.
Naschrift: de wedstrijd werd voor het eerst sinds jaren weer door een vrouw gewonnen. Zowel bij de dames als heren waren de eerste twee atleten uit Ethiopië afkomstig.  Bij de dames won Guteni Schone (1.11.55) voor Flomena Chepchirchir. De Nederlandse Adriënne Herzog werd knap derde in een uitstekende 1.12.58.
Winnaar bij de mannen Ayele Abshero  wist in de slotfase van de wedstrijd Wilson Kipketer  vier seconden voor te blijven (1.02.56). Beste Nederlander was Abdi Nageeye (1.03.48). Jesper van der Wielen zat vlak achter Nageeye (1.03.55). Derde Nederlander was Khalid Choukoud (1.04.30).
Zelf mocht ik het doen met een 88e plaats bij de heren 40+. Bij de 42e PWN Egmond Halve Marathon was een record aantal lopers van 17.739 van de partij.